MERCAN
MERCAN
“ Yıllar önce bana yeniyetme bir çocuğun sorduğu bu soruyu
şimdilerde farklı yorumluyorum. Bence burada tinsel bir eylem var. Yani beklemekten kasıt Tanrı’yı
beklemek, onu bulmaya çalışmak; görmekten kasıt onu bulup yahut bulamayıp bunu kimseye
anlatamamak ya da bunları bir şekilde anlatıp toplumdan sert bir karşılık bulmak…”
Sağındaki daha önce bu konuyu konuştuklarında verdiği cevabı hatırladı. Mercan da bunu
hatırlamış olacak ki başını ona çevirdi.
“Bence tinsel değil bu soru ama eğer öyleyse ben görüp konuşamamayı seçerim. Düşünsene
bir bilim adamısın, Tanrı’nın yokluğunu ispat ediyorsun fakat bunu kimseye anlatamıyorsun.”
Mercan bir an olsun ondan bakışlarını ayırmıyordu. Gerildi. Mercan’la konuşurken kendini
bambaşka biri gibi hissediyordu. Konuşmasını sürdürdü:
“Kimse sana inanmayacaksa toplumdan dışlanmanın ne faydası var? Haksız mıyım İsa?”
İsa, Mercan’ın bu tarz sorularından bazen çok sıkılıyordu. Soğuk bir şekilde cevapladı:
“Eğer dediğin gibi bir bilim adamı olsaydım ve Tanrı’nın yokluğunu ispatlasaydım ne olursa
olsun bunu insanlara anlatırdım. Gerçeği bilmeye herkesin hakkı var.”
Gökyüzüne bakan Mercan gülümsedi. Güneş gözlerini yakıyor ama bakışlarını ısrarla
gökyüzünden ayırmıyordu.
“Gerçek mi? Yalnızca senin bildiğin başkasının bilmesinin mümkün olmadığı şeye sen gerçek
der misin?”
“Derim tabii. Gerçek gerçektir.”
“Gerçek gerçek midir?”
“Evet öyledir.”
Doğruldu ve ayaklarını topladı. Sağındakinin ve solundakinin örtüleri kırıştığından kalçası
kumun üzerinde kaldı. Aldırış etmedi. İnce, beyaz bacaklarındaki kum tanelerini temizledi. Sinirlendiği
zamanlarda yaptığı gibi saçlarını hışımla toplayıp sol tarafa savurdu ve İsa’ya döndü.
“Peki, hamile kalıp kürtaj yaptırmış olsam hayatım boyunca bunu kimseye söylemesem sence
bu gerçek olur mu?”
“Bu ne demek şimdi?”
“Ne demekse o demek!”
“Mercan!.. Hamile misin yoksa?”
İkisini de teskin etmek için ayağa kalktı.
“Arkadaşlar, lütfen sakin olur musunuz?”
İsa biraz olsun durulmuştu. Mercan ise öfkesinden hiçbir şey kaybetmemiş, sessiz fakat yırtıcı
bakışlarını İsa’nın üzerinden çekmemişti.
“Bir insanı öldürmek, öz evladın bile olsa bir insanı öldürmek gerçeğe yapılmış en büyük
ihanettir.” dedi İsa.
“Peki, kendini öldürmek?”
“O da aynı şekilde.”
“Gerçek dediğin bir kadının bacakları arasından mı doğdu ki oradan çıkmadan ölsün?”
“Gerçek dediğin bir erkeğin…”
“Arkadaşlar, arkadaşlar!.. Biz buraya eğlenmeye geldik.”
Bu sefer ikisinin arasına girdi ve onları omuzlarından kavradı…
Sakinleşmişlerdi. İsa istifini bozmadan güneşlenmeye devam etti. Mercan sağdaki örtüye
geçip uzandı. O ise ikisinin arasından ayrılıp denize doğru yürüdü.
Öğle vaktiydi, yazın ortasıydı ama yine de denize girince üşüdü. Gerçekten hamile miydi?
Düşünmek istemedi. “Peki, tüm o gerçek muhabbetine ne demeli?” Onlar gibi değildi, basit bir
sinema öğrencisiydi. Oysa onlar felsefe okuyorlardı. İlkokulda öğrendiği, üzerinde hiç düşünmediği
kavramları saatlerce tartışıyorlardı. Üşümesinin sebebi pekâlâ bu hararetli tartışmaların sonunun tatlı
bittiğini bilmesi olabilirdi.
Yalnızlıkların birinci aşkların üçüncü kişisiydi. Bunu bildiğinden onların yanında hep buna
uygun davranırdı. Çekip gitmenin asaletini yaşamak ister ama Mercan’ın güzelliği her daim buna karşı
koyardı.
Sahi, gerçek neydi?.. “Hayatta sadece tek bir gerçek yok!” repliğini hatırladı ve gülümsedi.
Hayatta binbir gerçek olduğunu, bu binbir gerçeğin görünmez bağlarla birbirine bağlı olduğunu
düşündü. Kafasını suya sokup çıkardı. Yüzmüyor, kendini denizin sakinliğine bırakıyordu. Tekrar
kafasını suya sokup çıkardı. Damlalar uzun saçlarından süzülüp cılız vücuduna doğru akarken
karşısında duran gerçeğine baktı.
“Onun gibi olmak isterdim.” demişti. “Herkese beni görmek istedikleri gibi görünmek
isterdim: Çocuğuma şefkatli anne, kocama mazbut bir eş, anneme ve babama hayırlı bir evlat, devlete
bilinçli bir yurttaş gibi görünmek... Kendim olamazdım belki ama en azından böyle yaşamak çok daha
kolay olurdu. Çevrendekileri mutlu etmeden mutlu olabilmek öyle zor ki! Sen de bu yollardan
geçmişsin, sen de bunları yaşamışsın. İçindekileri söküp atmak kolay olmuyor. Ama ben başardım.
İçimdeki kutsalı, bu yaşıma kadar inandığım, beni iyileştireceğini sandığım kutsalı öldürdüm.”
“İnsanların inandığı aşk diye bir kavram var.” demişti. “Bence aşk, karşındakinin seni görmek
istediği gibi görünmekten başka bir şey değil. Sevgiline seni görmek istediği gibi görünmek, Tanrı’ya
seni görmek istediği gibi görünmek... Peki ya öyle görünmek istemiyorsak? İşte ben, bu yüzden
içimdeki kutsalı öldürdüm. İçime girene kadar onu fark edemedim, anlayamadım ama içime girince,
beni görmek istedikleri o sahte gerçeği içimde hissedince onu öldürdüm. “
“Yıllar önce yeniyetme bir çocuk bana aşk mektubu yazmıştı.” demişti. “Bu mektubun içindeki
soruyu cevaplamamı istiyordu. Cevaplamadım. ‘Bekleyip görememek mi, görüp konuşamamak mı,
konuşup reddedilmek mi?’ yazıyordu. Salt safça, maddi bir aşka ait olan bu soruyu şimdilerde farklı
yorumluyorum: Tanrı’yı beklemek, onu görmek ya da hissetmek, reddedileceğini bile bile insanlara
onun varlığını anlatmak. Eskiden olsa görüp konuşamamayı seçerdim. Kimseye bahsetmeden onun
varlığını içimde hissetmek, onun istediği biri gibi olamasam da beni affedeceğini bilmek isterdim.
Şimdi ise tereddütsüz beklemeyi seçiyorum. Ona karşı olan inancımı yitirdim. Yalnızca beklemek
istiyorum. Çünkü bence beklemek gerçeğin en saf tanımı. Beklemek benim fahişe olma ihtimalim,
anne olma ihtimalim, ışıkların içinde parlayan bir star olma, üç odalı evin içinde çocukların peşinde
koşma ihtimalim. Beklemek senin yönetmen, okulu bitirince öğretmen ya da kanalizasyona düşüp
ölme ihtimalin. Beklemek bizim öpüşme ihtimalimiz, kampüsten el ele çıkıp boğaz kenarında dolaşma
ihtimalimiz. Beklemek aslında her şey, tüm ihtimalleri kapsayan insanların farkına varamadığı her
şey.”
Denizden çıkıp gerçeğine doğru yürüdü. Her zaman olduğu gibi tekrar yakınlaşmışlardı bile. Onun
geldiğini fark etmediler. İsa, Mercan’ın ellerini sıkı sıkı kavrıyor; Mercan ise ona acı acı gülümsüyordu.
Yanlarına uzandı ve “Keşke fotoğraf makinem yanımda olsa da birisi tepeden, dik kadrajla üçümüzü
birden çekse” diye düşündü.
30.08.2021
Yorumlar
Yorum Gönder